สิ่งสุดท้าย

ข้อมูลเบื้องต้น

มนตรา เด็กสาวอายุ 19 ปี 

เธอผู้ชื่นชอบไสยศาสตร์มนดำได้รับการ์ดใบหนึ่งบอกว่าเธอกำลังจะตาย ร่อนเข้ามาในห้องของเธอ  

อีกด้านหนึ่งของการ์ดเป็นรูปเธอนอนจมกองเลือด!!!

เธอจะทำอย่างไร จะเชื่อว่ามันเป็นจริง หรือ คิดว่าเป็นเพียงเรื่องล้อเล่น 

ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป...จะเป็นตัวพิสูจน์!!! 

เนื้อเรื่อง

          "ติ๊ด ตี่ ติ๊ด ตี่ ติ๊ด" เสียงนาฬิกาเรือนสีดำข้างหัวนอนดังขึ้นส่งผลให้ร่างบนเตียงต้องตื่นขึ้นด้วยความสะลึมสะลือ 

          เธอชันตัวขึ้นนั่งแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าที่ยามนี้ส่องแสงสีทองของพระอาทิตย์ แล้วกลับมีบางอย่างกำลังใกล้เข้ามา ทีละน้อย ๆ มันลอยเข้ามาในห้องของเธอแล้ว

          ปู่! เสียงกระดาษโปสการ์ดใบหนึ่งร่อนมาลงที่ตักของเธอ เธอหยิบขึ้นมาดู 

          การ์ดนั่นบอกว่า "วันที่ 13 ตุลาคม 2551 นางสาวมนตรา จะต้องเสียชีวิต"

          มนตรารีบพลิกไปดูข้างหลัง!!! มันเป็นของเด็กสาวคนหนึ่งนอนจมกองเลือดอยู่เมื่อเธอยกการ์ดขึ้นมาพิจราณาเธอกลับพบว่า

          เด็กสาวที่นอนจมกองเลือดอยู่ในการ์ดนี่คือเธอ!!! 

          "กรี๊ดดด!!!" เธอร้องออกมาด้วยความตกใจอย่างสุดเสียง 

          "มนตราเป็นอะไรหรือเปล่าลูก!" เสียงของแม่ของเธอตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่างไถ่ถามด้วยความเป็นห่วง

          หลังจากเธอสงบสติอารมณ์เธอก็ตะโกนตอบกลับไป "ไม่เป็นไรค่ะแม่ หนูแค่ฝันร้าย" แม้จะตอบไปแบบนั้น แต่ในใจกลับกังวลกับข้อความและภาพนั่นจนไม่อยากจะทำอะไรแต่เธอก็ยังคงทำตัวเป็นปกติ       

          "งั้นรีบ ๆ อาบน้ำได้แล้วลูกเดี๋ยวไปสายแม่ทำข้าวเช้าไว้ให้แล้ว"

          "ค่ะแม่"

          มนตราเดินลงมาที่ชั้นล่างแล้วนั่งลงที่โต๊ะอาหาร เธอจ้องอาหารตรงหน้า ข้าวต้มปลา! ของโปรดเธอเอง

          "แม่คะขอบคุณ วันนี้หนูจะกินให้หมดชามเลย"

          "ทำเป็นพูดดี ปกติก็กิน 2 จานเป็นปกติอยู่แล้วนี่"

          "โธ่แม่คะ ก็อาหารฝีมือแม่อร่อยจริง ๆ นี่นา" เธอพูดไปตักข้าวต้มเข้าปากไปด้วยความอร่อย

          "มนตรานี่จะแปดโมงแล้วนะลูกยังไม่ไปโรงเรียนอีกหรอ แล้วนี่ยังใส่ชุดนอนอยู่เลย อาบน้ำรึยัง ไม่สบายอะไรรึเปล่าลูก" น้ำเสียงของแม่ที่ถามออกมานั้นเต็มไปด้วยกระแสของความห่วงใย เธอไม่อยากบอกเลยว่าเธอไม่อยากออกจากบ้านเพราะการ์ดที่เธอได้รับมาเมื่อเช้านี้

          "อาบน้ำแล้วค่ะแม่ งั้นเดี๋ยวหนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วกันนะคะ"

          "ไปเลยจ๊ะเดี๊ยวไปสายจะโดนทำโทษเอานะลูก"

          "ค่าแม่" แล้วมนตราก็วิ่งขึ้นไปข้างบนเธอเหลือบมองไปที่ปฏิทินที่แขวนไว้ข้างตู้เสื้อผ้าของเธอ

          วันนี้มันวันที่ 13  วันเดียวกับที่เขียนไว้บนการ์ดใบนั้น!!!

          มนตราเธอแต่งตัวอย่างรีบร้อนแต่ในหัวเธอกำลังว่างเปล่า ถ้าเธอไม่ชอบไสยศาสตร์ เธอคงคิดว่าการ์ดใบนั้นเป็นแค่เรื่องล้อเล่น แต่เธอผู้ชื่นชอบในไสยศาสตร์ เชื่อเต็ม ๆ เลยว่ามันใช่เพราะเธอเองก็เคยได้ยินเกี่ยวกับการมีข้อความส่งไปเตือนผู้ที่กำลังจะตาย และเธอก็เป็นคนที่ได้รับข้อความนั่น เธอกำลังจะตายจริง ๆ น่ะเหรอ ไม่หรอกคงมีคนล้อเล่น

          ระหว่างทางที่เธอกำลังเดินไปโรงเรียนนั้นเธอเห็นอะไรบางอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน มันเป็นสิ่งที่เธอไม่ปรารถนาที่จะเห็นไม่เคยคิดแม้สักนิด เธอเห็นชายชรายืนนิ่งอยู่บนริมทางเท้าใบหน้าซีดเซียว เธอกำลังจะเดินผ่านไปแต่ว่ากลับมีจักรยานคันหนึ่งขับผ่านตัวเธอไปและ 

          ทะลุร่างของชายชรานั่น!!! 

          ชายชราคนนั้นหันมายิ้มให้กับมนตรา เธอทำอะไรไม่ถูกได้แต่รีบเดินหนีไปจากตรงนั้น และแล้วก็ถึงโรงเรียนเธอคิดว่าเธอเห็นสิ่งที่เป็นประเภทเดียวกับชายชรานั่นอีกสองครั้ง เธอเห็นเด็กผู้ชายอายุราว ๆ 8 ขวบ เดินทะลุประตูร้านค้าออกมาทั้ง ๆ ที่มันปิดสนิท แล้วครั้งล่าสุดก่อนเธอเข้าโรงเรียนเธอจะต้องเดินผ่านต้นไม้ แล้วเธอก็เห็นหญิงสาวผมยาวห้อยหัวลงมาจากต้นไม้แล้วแสยะยิ้มให้กับเธอ

          "กรี๊ด!!!" เธอร้องสุดเสียงแล้วรีบวิ่งเข้าโรงเรียนทันที เธอมุ่งหน้าไปยังห้องเรียนของเธอ ห้อง สามสี่หนึ่ง ห้องประจำของชั้นม. 6 ห้อง 1  

          เมื่อเธอไปถึงห้องก็พบเจอกับบรรยากาศที่คุ้นเคยผิดแต่ว่าตอนที่เธอกำลังจะเดินเข้าไปในห้องนั้นเธอเห็นมนต์ธร เด็กชายผู้เงียบขรึมประจำห้อง 7 ยืนพิงประตูเมื่อมนตราเดินผ่านมนต์ธรก็พูดขึ้น

          "เธอคิดว่ามันจะไม่เป็นจริงงั้นรึ"

          มนตราคิดจะเดินผ่านไปเฉย ๆ แต่คำพูดประโยคนั้นกลับตรึงเธอเอาไว้ มนต์ธรรู้อะไรเกี่ยวกับการ์ดใบนั้น

          "นายคิดว่านายพูดอะไรอยู่ อะไรที่ฉันคิดว่ามันจะไม่เป็นจริง"

          "เธอจะให้ฉันพูดจริง ๆ น่ะหรอ อย่าเลย เธอโดนทำเครื่องหมายว่ากลายเป็นของของอีกโลกนึงแล้วล่ะ" มนต์ธรพูดพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก

          "นายคิดว่านายรู้อะไรงั้นเรอะ นายน่ะมันไม่รูอะไรหรอกนายก็แค่พูดเรื่องอื่นเท่านั้นเอง"

          "เธอคงหวังล่ะสิว่าอยากให้วันนี้เป็นแค่ความฝัน แต่ว่ายังไงมันก็คือความจริง ฉันก็แค่อยากจะมาทำความขอบใจที่ทำให้ฉันได้ในบางสิ่งบางอย่าง" เมื่อมนต์ธรพูดจบเขาก็เดินจากไปก่อนจะกลืนหายไปกับกลุ่มนักเรียนที่กำลังเดินมาเข้าห้อง

          "ม่าย!!!" มนตราร้องเสียงดังจนเพื่อน ๆ ในห้องหยุดพูดคุยและหันมามองที่มนตราเพียงคนเดียว

          "เธอเป็นอะไรไปน่ะมนตรา ร้องทำไม" นภัทร ถามขึ้นเมื่อเธอเห็นว่าคนที่ร้องคือ มนตราเพื่อนสนิทของเธอ

          "ปะ...เปล่าไม่มีอะไร โทษทีล่ะกัน วันนี้รู้สึกไม่ค่อยสบายชั้นขอตัวไปนอนห้องพยาบาลล่ะกัน"

          "อือ มางั้นเดี๋ยวชั้นไปส่ง" นภัทร อาสา

          "ไม่ต้องหรอกจะเข้าเรียนแล้วเดี๋ยวชั้นไปเองได้ ฝากบอกอาจารย์ด้วยล่ะ" พอเธอพูดจบเธอก็เดินออกมาจากตรงนั้นมุ่งหน้าไปยังที่ ๆ คิดว่ามนต์ธรจะอยู่ ห้องพยาบาล!!!

          เธอเดินเข้ามาในห้องพยายาบาลแล้วบรรยากาสดูวังเวงชอบกล อาจารย์ห้องพยาบาลไม่อยู่เธอเห็นเพียงชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่บนโต๊ะของอาจารย์

          "นาย รู้อะไรเกี่ยวกับการ์ดนั่น" มนตราถามออกไปทันทีที่ดูแล้วว่าไม่มีใครอยู่ในห้องพยาบาลนอกจากเธอกับมนต์ธร

          "เธอคิดว่าฉันจะรู้อะไร คิดว่าฉันเป็นคนทำล่ะสิ  จะคิดยังงั้นก็ถือว่าถูกล่ะนะ  แต่ถึงจะรู้ไปก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ"

          "นายมาล้อเล่นกับคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง การ์ดใบนั้นมันก็แค่เรื่องหลอกเด็กไม่เป็นจริงอยู่แล้ว"

          "เธอจะคิดยังไงก็แล้วแต่เธอ ยังไงเย็นนี้หลังเลิกเรียนทุกอย่างก็จะเป็นไปตามกำหนด" มนต์ธรยิ้มแสยะ "เธอบอกเพื่อนเธอว่าจะมานอนพักนี่นา เราเลิกคุยกันเถอะเดี๋ยวเธอจะไม่ได้นอน เอ แต่ว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงเธอก็จะหลับไปตลอดกาลแล้วนี่นา ไม่ต้องนอนก็ได้มั้งอดทนอีกสักหน่อย ฮ่า ๆ" 

          แล้วมนต์ธรก็ทิ้งให้มนตราจมอยู่กับความกลัวที่เขาสร้างเอาไว้ มนตรานอนอยู่บนเตียงในห้องพยาบาลด้วยความกระสับกระส่าย จนถึงเวลาพักกลางวัน เธอก็ทนต่อไปอีกไม่ไหว เธอออกมาจากห้องพยาบาลแล้วออกจากโรงเรียนทันที

          สี่แยกที่บัดนี้รถโล่งทั้ง ๆ ที่เป็นตอนพักกลางวันรถน่าจะเยอะแท้ ๆ มนตรากำลังจะข้ามถนนไปยังอีกฟากหนึ่งเพื่อกลับบ้าน แต่สายตาเธอก็เหลือบไปเห็น มนต์ธรยืนยิ้มอยู่อีกฝั่งหนึ่งมันเป็นยิ้มที่ยากจะอธิบายว่าหมายความว่าอย่างไร มนตรารีบข้ามถนนไปทันทีเพื่อไปหาคำตอบให้กับรอยยิ้มนั่น

          ปิ๊น!   โครม!!!  เสียงรถยนต์คันหนึ่งเบรกกระทันหัน แต่กลับเบรกไม่อยู่ชนเข้ากลับร่างที่กำลังจะข้ามถนนเต็มแรงจนร่างนั้นลอยออกไปไกลกว่าสิบเมตร เมื่อร่างนั้นหล่นลงกลับพื้นเลือดก็ไหลออกจากร่างนั้นอย่างมากมาย 

          ขณะที่มนตรากำลังจะตายนั้นเธอเห็นว่ามนต์ธรเดินมาใกล้เธอแล้วพูดว่า

          "ขอบใจและขอโทษ ฉันจำเป็นที่ต้องทำ" 

          สิ่งสุดท้ายก่อนที่สติของมนตราจะเลือนหาย เธอได้เห็นว่าที่หลังของมนต์ธรมีปีสีดำงอกออกมาแล้วเขาก็บินขึ้นไปยังท้องฟ้า และการ์ดหนึ่งใบก็กำลังร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าลงมากองอยู่ข้าง ๆ ร่างอันไร้ลมหายใจของมนตรา ก่อนที่การ์ดใบนั้นจะสลายหายไปเหลือทิ้งไว้เพียงอากาศว่างเปล่า

          การ์ดที่เขียนว่า "วันที่ 13 ตุลาคม 2551 นางสาวมนตรา จะต้องเสียชีวิต"

     
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

อ่านกันจบแล้ว  เป็นยังไงมั่งค่ะ

ยังไงก็ช่วยบอกหน่อยนะค่ะว่าเรื่องนี้เป็นยังไงบ้าง

จะได้เอาไว้ปรับปรุง

ขอบคุณ ท่านผู้อ่านทุกคนค่ะ

ลป.  มันไม่สนุกขนาดนั้นเลยเหรอ  ทำไมไม่มีคนเม้นเลย T^T